Δημιούργησα αυτό το blog όταν έμεινα άνεργη. Αντιλαμβάνομαι τον εαυτό μου ως άνεργη του/λόγω ευρώ - δηλαδή ως eurounemployed. Γιατί; Τις παραμονές της εισόδου της Ελλάδας στο ευρώ, κυριαρχούσε μια ρητορική περί "ισχυρής Ελλάδας" και συμμετοχής της στον "πυρήνα της Ευρώπης" που θα έφερνε πλούτο - η οποία όμως δεν εξηγούσε πώς θα έρθει ο πλούτος. Τότε δεν έκανα οικονομικά, οπότε ρώτησα σχετικά φίλιες δυνάμεις οικονομικών συντακτών. Μου απάντησαν πως η συμμετοχή σε μια νομισματική ένωση αυξάνει τον συνολικό πλούτο, άρα επωφελούνται όλοι. Έστω, είπα, αλλά από τη στιγμή που ειδικώς η χώρα μας εισάγει όλο και περισσότερα από όσα εξάγει και χάνει διαρκώς παραγωγή, πώς θα ωφεληθεί από την ΟΝΕ; Κι αν αυτό γίνεται συνεχώς, δεν θα μας τελειώσουν κάποτε τα ευρώ; Πήρα μια απάντηση του τύπου "αυτό δεν έχει σημασία στα πλαίσια μιας νομισματικής ένωσης", η οποία δεν με ικανοποίησε. Πολλά χρόνια μετά, μάθαμε όλοι μας βιωματικά πως μια οικονομία με τα χαρακτηριστικά της ελληνικής, με τη συμμετοχή της σε μια νομισματική ένωση όπως η ΟΝΕ, υπερχρεώνεται και καταλήγει σε χρεοκοπία. Κι εγώ έμαθα ότι τα φαινομενικά απλοϊκά ερωτήματα που έθετα το 1999 περιέγραφαν το πρόβλημα του ισοζυγίου πληρωμών, που αποτέλεσε ένα από τα μείζονα προβλήματα του ευρώ, μια από τις βασικότερες αιτίες της κρίσης και το οποίο είχε συζητηθεί εκτεταμένα μεταξύ των οικονομολόγων κατά τη δεκαετία του 1990, όταν μεγάλο μέρος των δεινών που ζούμε σήμερα είχε προβλεφθεί - αλλά οι αλαζόνες πολιτικοί δεν έδιναν σημασία.
Να τι έγραφε ο οικονομολόγος Wynne Godley το 1992: "Τι θα συμβεί αν μια ολόκληρη χώρα – μια εν δυνάμει περιοχή σε μια πλήρως ολοκληρωμένη ένωση – υποστεί διαρθρωτική ύφεση; Όσο αυτή η χώρα αποτελεί ανεξάρτητο κράτος έχει τη δυνατότητα να υποτιμήσει το νόμισμά της. Στη συνέχεια μπορεί να συνεχίσει την οικονομική της δραστηριότητά επιτυχώς με πλήρη απασχόληση αν υποθέσουμε ότι ο κόσμος δεχτεί τις απαραίτητες μειώσεις στα πραγματικά του εισοδήματα. Σε μια οικονομική και νομισματική ένωση όμως, αυτή η δυνατότητα εμφανώς χάνεται και οι προοπτικές της χώρας επιβαρύνονται σοβαρά, εκτός κι αν υπάρξουν σοβαροί ομοσπονδιακοί δημοσιονομικοί διακανονισμοί που θα αναλάβουν να εκπληρώσουν έναν αναδιανεμητικό ρόλο (...). Αν μια χώρα ή μια περιοχή δεν έχει τη δυνατότητα να υποτιμήσει το νόμισμά της και δεν επωφελείται από ένα σύστημα δημοσιονομικών μεταβιβάσεων, δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να σταματήσει μια διαδικασία σωρευτικής και ακραίας ύφεσης η οποία θα οδηγήσει στο τέλος στη μετανάστευση ως το μόνο εναλλακτικό δρόμο στη φτώχεια ή την πείνα". (Wynne Godley, Maastricht and All That. LRB,Vol 14. Nο 19 1992).

Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2013

Παράνοια

Η Χρυσή Αυγή ήταν από παλιά γνωστή για τις εγκληματικές επιθέσεις της σε βάρος των ιδεολογικών της αντιπάλων. Αλλά ο αριθμός και η αγριότητα των επιθέσεών της αυξήθηκαν γεωμετρικά από τότε που αναδύθηκε ως αντιμεταναστευτική δύναμη, που μπήκε στον dήμο και στη Βουλή, που νομιμοποιήθηκε επικοινωνιακά ως το «άλλο άκρο» απέναντι στο «άκρο του κόκκινου ΣΥΡΙΖΑ», ενώ παράλληλα απολάμβανε την ανοχή του καθεστώτος στην εγκληματική δράση της.

Είναι σημαντικό που μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα το καθεστώς εγκατέλειψε την πολιτική ανοχής προς τη Χρυσή Αυγή, που αποκαλύπτεται η δράση της ως παραστρατιωτικής συμμορίας, που οι δικογραφίες της φτάνουν στον εισαγγελέα, που κορυφαίοι αστυνομικοί διευθυντές ξηλώνονται παραδειγματικά για την ανοχή τους στην παρουσία ένοπλων χρυσαυγιτών στους δρόμους, που εφημερίδες οι οποίες προώθησαν το life style του ναζισμού ή κανάλια που υπαινίχθηκαν ότι η λύση για την Ελλάδα θα ήταν η συνεργασία της Ν.Δ. με μια «πιο σοβαρή Χ.Α.» την αποκήρυξαν. Ολα αυτά θα περιορίσουν τον κύκλο του αίματος. Ομως ακόμη περισσότερο θα βοηθούσε η αποδοκιμασία της Χρυσής Αυγής από τους ψηφοφόρους της, από την ελληνική κοινωνία.

Κατά τον πρόεδρο της Public Issue Γ. Μαυρή, η ψήφος στη Χ.Α. έχει προκύψει από κοινωνική διάσπαση της συντηρητικής παράταξης. Η Χ.Α. επιλέγεται από ανθρώπους για την αντιμεταναστευτική της ατζέντα και ως ψήφος τιμωρίας προς το πολιτικό σύστημα. Αποτελεί, δηλαδή, ψήφο φόβου και θυμού για τους δεξιούς και τους λεγόμενους απολιτίκ που έως το 2010 μετακινούνταν ανάμεσα στα δύο μεγάλα κόμματα. Ολοι αυτοί που, αν και γνώριζαν ότι η Χ.Α. χτυπά και δολοφονεί μετανάστες, ωστόσο δήλωναν έως πρότινος ότι θα την ψηφίσουν, θα ενοχληθούν τόσο από τη δολοφονία του Ελληνα Παύλου Φύσσα ή θα επηρεαστούν τόσο από τις καθυστερημένες προσπάθειες της κυβέρνησης να την αποκαλύψει ως συμμορία και να περιορίσει τη δράση της, ώστε να την απορρίψουν εκλογικά;

Μάλλον όχι, όσο η επικοινωνιακή στρατηγική των δύο άκρων επιμένει και προσκείμενα στη Ν.Δ. μέσα εκπέμπουν γκεμπελικά μηνύματα με σκοπό τον επαναπατρισμό των ψήφων της Χ.Α. στην εκλογική βάση της Ν.Δ. Ο λόγος για τις αναφορές του τηλεοπτικού Σκάι στις μαρτυρίες που έφεραν τον δράστη του φονικού της Αμφιάλης να ψηφίζει παλαιότερα ΚΚΕ και για το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας «Δημοκρατία» όπου εκτός από τα εγκληματικά καμώματα της Χρυσής Αυγής μαθαίναμε ότι «150.000 λαθραίοι περιμένουν τη στιγμή» μιας κοινωνικής έκρηξης για να κάνουν πλιάτσικο. Παράλληλα με την επιχείρηση πάταξης της Χ.Α., το πατριωτικό κομμάτι της Ν.Δ. επιδιώκει να πείσει τους συντηρητικούς ψηφοφόρους ότι ένα φονικό Ελληνα μπορεί να προέλθει από τους κακούς κομμουνιστές, όχι από τους καλούς δεξιούς, και ότι οι νοικοκυραίοι χρειάζονται τη Ν.Δ. για να τους προστατέψει από τους μετανάστες σε περίπτωση κοινωνικής έκρηξης. Η παράπλευρη συνέπεια είναι, ωστόσο, το ξέπλυμα της Χ.Α.

Οι πρώτες δημοσκοπήσεις μετά τα γεγονότα της Αμφιάλης κατέγραψαν μείωση του εκλογικού ποσοστού της Χ.Α. την οποία καρπώνεται εν μέρει η Ν.Δ. Είμαστε σίγουροι όμως ότι η κάμψη αυτή δεν οφείλεται στο ότι οι δημοσκοπούμενοι ντράπηκαν να δηλώσουν μετά το φονικό ότι θα ψηφίσουν Χρυσή Αυγή;

Δυστυχώς, η εικόνα των αντιδράσεων στα κοινωνικά δίκτυα τις ίδιες μέρες υποδείκνυε ότι η θεωρία των δύο άκρων έχει πιάσει γερά στους κόλπους της συντηρητικής βάσης και με τρόπο που νομιμοποιεί τη νεοναζιστική εγκληματική δράση: αντί του αναμενόμενου αποτροπιασμού τον τόνο έδινε ο συμψηφισμός των θανάτων της Marfin με του Π. Φύσσα. Τον ίδιο κοινωνικό ζόφο αποτύπωναν και τα ευρήματα της δημοσκόπησης της Rass για τον «Ελεύθερο Τύπο», όπου το 20% δήλωνε ότι η δολοφονία Φύσσα είναι μεμονωμένο γεγονός και όχι ενδεικτικό της απειλής της Χ.Α., το 17% ότι θεωρεί τη Χρυσή Αυγή λαϊκό εθνικιστικό κίνημα και όχι παραστρατιωτική ή εγκληματική οργάνωση, το 13,5% ότι δεν πιστεύει καν πως η Χ.Α. έχει σχέση με το φονικό και 8,8% ότι δεν έχει γνώμη. Δηλαδή δύο στους δέκα Ελληνες πολίτες θεωρούν τη Χρυσή Αυγή αθώα του αίματος….

Είναι παράνοια, δεν το χωράει ο νους, κι όμως είναι αλήθεια. Πιθανόν να καταδικαστήκαμε σε παράνοια από τότε που υψώθηκαν οι πρώτες φωνές για «ευρώ πάση θυσία» και μπήκαμε στο Μνημόνιο χωρίς το εξαρχής απαραίτητο κούρεμα του χρέους μας με μιαν απόφαση για εσωτερική υποτίμηση που ήταν γνωστό ότι θα μπορούσε να φτάσει έως και το 40%. Οι κίνδυνοι του παρόντος κρίθηκαν πιο σημαντικοί από τους κινδύνους του μέλλοντος. Αλλά εσωτερική υποτίμηση 40% δεν γίνεται χωρίς εκρηκτική ανεργία, αυτοκτονίες, μαζικές χρεοκοπίες, τρελή φορολόγηση, καλπάζουσα εγκληματικότητα∙ με άλλα λόγια χωρίς μια πολύχρονη οικονομική σφαγή μέσα στην κοινωνία που διαβρώνει όλους τους συνεκτικούς ιστούς της. Τα αδιέξοδα της καθημερινότητας, που είναι τόσο μεγαλύτερα όσο πιο χαμηλά βρίσκεσαι στην κοινωνική διαστρωμάτωση, και τα ψέματα της κυβέρνησης περί ελπίδων ανάκαμψης την ώρα που ο κόσμος –ανάμεσά τους και πάρα πολλοί πρώην νοικοκυραίοι και ψηφοφόροι της συντηρητικής παράταξης– βλέπει τη ζωή του να επιδεινώνεται ασφυκτικά, συνεγείρουν τρομακτικά κύματα αβεβαιότητας και οργής, μετατρέπουν την καθημερινότητα σε πόλεμο για επιβίωση, εξαχρειώνουν τις συνειδήσεις, ξυπνούν ιστορικά απωθημένα, οδηγούν σε παράνοια… Φαίνεται πως είναι δύσκολο να ξεριζωθεί η κοινωνική επιρροή της Χρυσής Αυγής τώρα πια.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου